Knelpunten rond de opleidingsplaatsen voor jeugdartsen, infectieziekte-artsen, medisch milieukundigen en tuberculose-artsen.

De publieke gezondheidszorg heeft te maken met snelle en ingrijpende veranderingen. Het gaat om een groot aantal transities, vooral in de jeugdzorg, maar ook in de langdurige zorg en op alle terreinen van voorlichting en preventie. Leidend voor de transities is het beleid om zorg zoveel mogelijk in de eerste lijn te leveren in plaats van in de tweede lijn. Ook leidend is het beleid om de professionele zorg zoveel mogelijk te ontlasten door preventie, zelfredzaamheid en leefstijlverbetering. Dit gaat gepaard met een aantal decentralisaties, waarbij de gemeenten een grotere verantwoordelijkheid krijgen voor de toegankelijkheid van zorg op maat en in de buurt. Alle beleidsmakers en uitvoerders in de publieke gezondheidszorg hebben direct te maken met deze transities en decentralisaties.

Binnen de publieke gezondheidszorg zijn verschillende partijen, taken en verantwoordelijkheden die om coördinatie vragen. Een belangrijke voorwaarde hiervoor is
(1) goed zicht op de beschikbare en benodigde capaciteit aan zorgverleners en ondersteuners
(2) personeelsbeleid dat stuurt op een optimale bezetting (of: skill mix) van zorgprofessionals om alle publieke gezondheidszorgtaken uit te voeren.

Juist dit is extra lastig in de complexe en veranderende omgeving waarin de publieke gezondheidszorg zich bevindt. Tegen deze achtergrond verdient de positie van artsen die gespecialiseerd zijn in de publieke gezondheidszorg van bijzonder speciale aandacht. Het op landelijk niveau op te leiden aantal jeugdartsen, artsen medisch milieukundigen, artsen tuberculose- en infectieziektebestrijding wordt periodiek onderzocht en geadviseerd door het Capaciteitsorgaan.