Publicatie
De effectiviteit van een interventie door het maatschappelijk werk bij huisartspatiënten die overspannen zijn: een gerandomiseerd vergelijkend onderzoek.
Brouwers, E., Tiemens, B., Terluin, B., Verhaak, P. De effectiviteit van een interventie door het maatschappelijk werk bij huisartspatiënten die overspannen zijn: een gerandomiseerd vergelijkend onderzoek. Huisarts en Wetenschap: 2007, 50(6), p. 238-244.
Doel: De effectiviteit bepalen van een activerende interventie, ontworpen om werkhervatting te bespoedigen bij patiënten die wegens overspanning werk verzuimen. Methode: In een anderhalf jaar durend gerandomiseerd onderzoek vergeleken wij twee groepen patiënten die overspannen waren. De interventiegroep (n = 98) kreeg vijf geprotocolleerde gesprekken met een maatschappelijk werker, de controlegroep (n = 96) kreeg gewone huisartszorg (care as usual). In de interventiegroep kregen de patiënten een behandeling die erop gericht was de oorzaken van de overspanning te leren herkennen en actief aan een oplossing te werken, zodat zij snel weer aan het werk zouden kunnen. Bij beide groepen keken wij op vier momenten naar het effect van de behandeling: voordat de behandeling begon en drie, zes en achttien maanden later. De uitkomstmaten waren: duur van het ziekteverzuim, angst, depressie, somatisatie, distress, lichamelijke gezondheid en functioneren. Resultaten: Er waren geen significante verschillen tussen de groepen, behalve dat de experimentele groep tevredener was. In beide groepen was men gemiddeld binnen drie tot zes maanden weer opgeknapt. De duur van het ziekteverzuim was lang: gemiddeld begon men het werk pas weer gedeeltelijk te hervatten na 106 dagen (SD 87) in de interventiegroep en na 121 dagen (SD 94) in de controlegroep. Conclusie: Een activerende behandeling van overspanning door eerstelijns maatschappelijk werkers gericht op het terugdringen van ziekteverzuim is niet effectiever dan de gebruikelijke huisartszorg. Een sterke(re) focus op snelle werkhervatting en het oplossen van problemen die dit kunnen belemmeren lijken de duur van het ziekteverzuim effectief te kunnen bekorten.(aut. ref.)
BACKGROUND: Sickness absence often occurs in patients with emotional distress or minor mental disorders. In several European countries, these patients are over-represented among those receiving illness benefits, and interventions are needed. The aim of this study was to evaluate the cost-effectiveness of an intervention conducted by social workers, designed to reduce sick leave duration in patients absent from work owing to emotional distress or minor mental disorders. METHODS: In this Randomized Controlled Trial, patients were recruited by GPs. The intervention group (N = 98) received an activating, structured treatment by social workers, the control group (N = 96) received routine GP care. Sick leave duration, clinical symptoms, and medical consumption (consumption of medical staffs' time as well as consumption of drugs) were measured at baseline and 3, 6, and 18 months later. RESULTS: Neither for sick leave duration nor for clinical improvement over time were significant differences found between the groups. Also the associated costs were not significantly lower in the intervention group. CONCLUSIONS: Compared with usual GP care, the activating social work intervention was not superior in reducing sick leave duration, improving clinical symptoms, and decreasing medical consumption. It was also not cost-effective compared with GP routine care in the treatment of minor mental disorders. Therefore, further implementation of the intervention is not justified. Potentially, programmes aimed at reducing sick leave duration in patients with minor mental disorders carried out closer to the workplace (e.g. by occupational physicians) are more successful than programmes in primary care. (aut. ref.)