Zelfbeschikking en curatieve zorg, met bijzondere aandacht voor de WGBO: empirische deelstudie.

Het centrale uitgangspunt van de WGBO is dat de patiënt op basis van de door de hulpverlener verschafte informatie al dan niet toestemming geeft voor een behandeling. Deze geïnformeerde toestemming, ofwel informed consent, is bedoeld als waarborg voor de zelfbeschikking van het individu.

De juridische deelstudie naar informed consent heeft laten zien uit welke verschillende componenten geïnformeerde toestemming wettelijk bestaat ter verzekering van zelfbeschikking. Interessant is de vraag of geïnformeerde toestemming ook in de praktijk waarborgen biedt voor zelfbeschikking. In de WGBO wordt bijvoorbeeld uitgegaan van verschillende belangen en competenties van patiënten, maar komt dit overeen met de praktijk? Zo moet een patiënt de informatie die hij krijgt begrijpen en onthouden om werkelijk gebruik te kunnen maken van zijn keuzerecht. Ook moet een patiënt een behandelingsvoorstel willen en kunnen weigeren, wil er sprake zijn van een in de praktijk bruikbaar afweerrecht. Hiervoor is het ook van belang dat de arts goede inschattingen kan maken van wat de patiënt nodig heeft aan informatie en beslismomenten. Het effect van informed consent is dus afhankelijk van allerlei competenties, voorwaarden en contextfactoren.