Senior onderzoeker Huisartsenzorg
Publicatie
Eén jaar directe toegang fysiotherapie.
Swinkels, I.C.S., Leemrijse, C., Veenhof, C. Eén jaar directe toegang fysiotherapie. Nederlands Tijdschrift voor Fysiotherapie: 2007, 117(5), p. 158.
Achtergrond en doel: Sinds januari 2006 is fysiotherapie direct toegankelijk, dat wil zeggen zonder verwijzing van een arts, de zogeheten direct toegankelijkfysiotherapie (DTF). In de huidige studie is onderzocht: 1) hoe vaak door welke patiënten in 2006 gebruik is gemaakt van DTG. 2) of er verschillen zijn in de behandeling en het behalen van de behandeldoelen tussen DTF-gebruikers en verwezen patiënten. 3) of de omvang en de samenstelling van de patiëntenpopulatie van de fysiotherapeut in 2006 veranderd zijn vergeleken met die in 2005. Methode: voor het onderzoek werd gebruik gemaakt van de gegevens van 94 extramuraal werkzame reguliere fysiotherapeuten die allen deelnamen aan de Landelijke Informatievoorziening Paramedische Zorg (LIPZ), een geautomatiseerd zorggerelateerd landelijk representatief registratienetwerk van het Nederlands instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg, NIVEL. Met multivariate logistische regressieanalyses werd onderzocht welke groepen patiënten gebruik maakten van DTF; met lineaire regressieanalyse of the aantal behandelcontacten dat patiënten kregen, verschilde tussen beide groepen. Met x2-toetsen werden zowel verschillen in verrichtingen en resultaat getoetst, als verschillen tussen de patiëntenpopulatie van 2006 en 2005. Verschillen in de omvang van de patiëntenpopulatie werden onderzocht met een gepaarde t-toets. Resultaten: Gemiddeld maakt in 2006, 28,3% van de fysiotherapiepatiënten gebruik van DTF. Jongeren, hoger opgeleiden, patiënten met kortdurende klachten, patiënten met recidiverende klachten, patiënten die eerder fysiotherapie hadden gehad en patiënten met (lage-) rug- of nekklachten maakten vaker dan gemiddeld gebruik van DTF. Van de DTF-gebruikers onderging 10% alleen een screening en eventueel een intake. Mannen, jongeren en patiënten met kortdurenden klachten ondergingen nog vaker allen een screening, al dan niet met intake. De behandeling van DTF-gebruikers omvatte gemiddeld minder contacten dan die van verwezen patiënten en er werden ook andere verrichttingen toegepast. De omvang van de patiëntenpopublatie veranderde na de invoering van de DTF niet, de samenstelling nauwelijks. Conclusie: DTF wordt door een grote groep patiënten gebruikt en voorziekt in dat opzicht dan ook in een behoefte aan meer. Critici van DTF vreesden voor een groei van de patiëntenpopulatie, maar deze blikt niet te hebben paatsgevonden. Daarnaast heeft een opde tien DTF-gebruikers niet meer dan één behandelcontact gehad. Nader onderzoek moet uitwijzen in hoeverre substitutie van huisartsenzorg heeft plaatsgevonden. (aut. ref.)
Objective: Since january 2006, patients have direct access to physiotherapy in the Netherlands and no longer require referral by a doctor. The aim of the current study was to inverstigate 1) which patient groups made use, and how often, of direct access to a physiotherapist in 2006. 2) whether the treatments and outcomes differed among direct access and referred patients; and 3) whether the composition and size of the patient population changed in 2006 compared to 2005. Methods: data provided by 94 primary-care physiotherapists who participated in the National Inofrmation Service for Allied Health Care were analysed. A multivariate logistic regression model was used to investigate which patient populations used direct access. Differences in the number of visits between users of direct access and referred patients were investigated with linear regression analyses. X2-tests were used for testing whether there were differences in interventions and outcomes, and for testing whether the composition of the patient population differed in 2005 and 2006. Differences in the size of the patient population were tested with a paired student's t-test. Results: In 2006, 28% of the patients visited a physiotherapist directly, without referral by a doctor. Younger patients, patients with a high educational level, patients with acute complaints, patients with recurrent complaints, patients who had had physiotherapy before, and patients with (low) back pain or neck pain made more than average use of direct access to a physiotherapist. Ten percent of the direct-access patients visited the physioterapist only ondec. This percentage was some what higher for men, younger patients, and patients with acute symptoms. On average, direct-access patients had fewer treatment sesseions and other intervention techniques were applied. No differeces were found in the size of the total patient population after the introduction of direct access, and only minor differences werre found in the composition of the total patient population. Conclusions: Direct access in used more often than expected and apparently fulfils the need for more freedom of choice by patients. Opponenests of direct access feared that physiotherapists would be overwhelmed by the number of patines wanting treatment, but the current study shows that this hsa not happened. Indeed, 10% of the direct-access patients visited the physiotherapist only once. Future research should inverstigate whether physiotherapy has replaced general practitioner care. (aut. ref.)
Gegevensverzameling