Publicatie
Publicatie datum
The evolution and everyday practice of collective patient involvement in Europe: an examination of policy processes, motivations, and implementations in four countries.
Haarmann, A. The evolution and everyday practice of collective patient involvement in Europe: an examination of policy processes, motivations, and implementations in four countries. Cham, Switzerland: Springer, 2018. 366 p.
Download de PDF
Dit boek analyseert de veranderingen van collectieve medezeggenschap in Nederland, Engeland, Duitsland en Zweden. Het uitgangspunt van deze studie is aan de ene kant de totaal verschillende theoretische indeling van Nederland en Engeland ten opzichte van de financiering, de organisatie en het bestuur van het zorgstelsel.
Aan de andere kant is er de observatie dat beide landen een wettelijke regeling kennen met bijna identieke vormen en rechten van collectieve medezeggenschap van patiënten in ziekenhuizen. Aangezien de discussie over het thema medezeggenschap gelijkertijd ontstaan is in beide landen is de vraag welke factoren deze ontwikkeling hebben bevordert of – in andere landen – hebben geremd.
Theorie en Methodologie
Het zijn de politici die wetten aannemen met betrekking tot collectieve medezeggenschap, en daarom plaatst deze studie het parlement in het middelpunt. Het theoretische deel heeft als doel richting te geven aan de zoektocht naar invloedfactoren. Het bestaat uit twee componenten: Ten eerste, een variant van een ideële aanpak om na te gaan of het pad dat tot nu toe is bewandeld nog steeds gewenste oplossingen op waargenomen problemen biedt biedt en hoe nieuwe ideeën ontstaan. De tweede component is ‘acteur gecentreerde institutionalisme’, wat zowel de institutionele padafhankelijkheid, als ook voorkeuren, belangen, en macht van de acteuren, alsmede de onderlinge relaties omvat. Beide componenten zullen bijdragen aan een ideaaltypisch, stapsgewijs model van het beleidsproces.
De studie heeft een exploratief, kwalitatief en vergelijkend ontwerp. Om het risico te vermijden onzuivere conclusies te trekken op basis van toevallige factoren, zijn twee aanvullende landen, die vergelijkbaar zijn met het Nederlandse en Engelse zorgstelsel, aan de studie toegevoegd: Duitsland voor de vergelijking met Nederland
en Zweden voor de vergelijking met Engeland. Naast wetenschappelijke literatuur vormen parlementaire nota’s, teksten van wetten en verordeningen, parlementaire handelingen en interviews met deskundigen de belangrijkste bronnen van deze studie. De afgeleide categorieën zijn gebaseerd op selectief en open coderen.
Resultaten
De belangrijkste uitkomsten kunnen worden samengevat als dat alle vier de landen hun eigen vorm van medezeggenschap hebben ingevoerd en er geen convergentie plaatsgevonden heeft. De landen kunnen worden ingedeeld in twee groepen: Nederland en Engeland, die de focus leggen op medezeggenschap van zorgverleners, en Duitsland en Zweden, waar de focus op het beleidsniveau rust.
Ieders casus heeft daarbij zijn eigen individuele pad gevolgd, waarbij meestal politici de voornamelijkste sturende factor waren voor wetgevende veranderingen. De belangrijkste motivatie varieerde tussen de wens voor meer democratisering in de zorg, aanpassing van patiëntenrechten in verband met de veranderingen van het zorgstelsel, meer onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid van ziekenhuizen, en het vasthouden aan het corporatistische zelfbestuur. Het zoeken naar een nieuw leidmotief voor het besturen van de zorgsector is een gezamelijke factor in
Nederland en Engeland. De analyse toont aan dat verschillende standpunten binnen complexe acteuren – zoals bijvoorbeeld politieke partijen – en het perspectief van deze acteuren als mogelijk doorslaggevende factoren, meer aandacht zouden moeten krijgen.
Uiteindelijk kan een nieuw beleidsproces worden afgeleid. De analyse resulteert in vier abstracte factoren, die de verschillen tussen de respectieve landen het best weergeven: a) Het kader van actuele problemen, b) de constellatie, de context, de relatie etc. in het politieke domein, c) de relatie en de invloed van andere factoren en d) de standvastigheid van bestaande instellingen. (aut. ref.)
Aan de andere kant is er de observatie dat beide landen een wettelijke regeling kennen met bijna identieke vormen en rechten van collectieve medezeggenschap van patiënten in ziekenhuizen. Aangezien de discussie over het thema medezeggenschap gelijkertijd ontstaan is in beide landen is de vraag welke factoren deze ontwikkeling hebben bevordert of – in andere landen – hebben geremd.
Theorie en Methodologie
Het zijn de politici die wetten aannemen met betrekking tot collectieve medezeggenschap, en daarom plaatst deze studie het parlement in het middelpunt. Het theoretische deel heeft als doel richting te geven aan de zoektocht naar invloedfactoren. Het bestaat uit twee componenten: Ten eerste, een variant van een ideële aanpak om na te gaan of het pad dat tot nu toe is bewandeld nog steeds gewenste oplossingen op waargenomen problemen biedt biedt en hoe nieuwe ideeën ontstaan. De tweede component is ‘acteur gecentreerde institutionalisme’, wat zowel de institutionele padafhankelijkheid, als ook voorkeuren, belangen, en macht van de acteuren, alsmede de onderlinge relaties omvat. Beide componenten zullen bijdragen aan een ideaaltypisch, stapsgewijs model van het beleidsproces.
De studie heeft een exploratief, kwalitatief en vergelijkend ontwerp. Om het risico te vermijden onzuivere conclusies te trekken op basis van toevallige factoren, zijn twee aanvullende landen, die vergelijkbaar zijn met het Nederlandse en Engelse zorgstelsel, aan de studie toegevoegd: Duitsland voor de vergelijking met Nederland
en Zweden voor de vergelijking met Engeland. Naast wetenschappelijke literatuur vormen parlementaire nota’s, teksten van wetten en verordeningen, parlementaire handelingen en interviews met deskundigen de belangrijkste bronnen van deze studie. De afgeleide categorieën zijn gebaseerd op selectief en open coderen.
Resultaten
De belangrijkste uitkomsten kunnen worden samengevat als dat alle vier de landen hun eigen vorm van medezeggenschap hebben ingevoerd en er geen convergentie plaatsgevonden heeft. De landen kunnen worden ingedeeld in twee groepen: Nederland en Engeland, die de focus leggen op medezeggenschap van zorgverleners, en Duitsland en Zweden, waar de focus op het beleidsniveau rust.
Ieders casus heeft daarbij zijn eigen individuele pad gevolgd, waarbij meestal politici de voornamelijkste sturende factor waren voor wetgevende veranderingen. De belangrijkste motivatie varieerde tussen de wens voor meer democratisering in de zorg, aanpassing van patiëntenrechten in verband met de veranderingen van het zorgstelsel, meer onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid van ziekenhuizen, en het vasthouden aan het corporatistische zelfbestuur. Het zoeken naar een nieuw leidmotief voor het besturen van de zorgsector is een gezamelijke factor in
Nederland en Engeland. De analyse toont aan dat verschillende standpunten binnen complexe acteuren – zoals bijvoorbeeld politieke partijen – en het perspectief van deze acteuren als mogelijk doorslaggevende factoren, meer aandacht zouden moeten krijgen.
Uiteindelijk kan een nieuw beleidsproces worden afgeleid. De analyse resulteert in vier abstracte factoren, die de verschillen tussen de respectieve landen het best weergeven: a) Het kader van actuele problemen, b) de constellatie, de context, de relatie etc. in het politieke domein, c) de relatie en de invloed van andere factoren en d) de standvastigheid van bestaande instellingen. (aut. ref.)
Introduction
This study deals with the development of collective patient involvement in the Netherlands, England, Germany, and Sweden. Starting point for this study is on the one hand the theoretical classification of the Dutch and the English healthcare system as completely different regarding funding, organisation, and governance.
On the other hand, this is contrasted by the observation that both countries have legislated a virtually identical form of collective patient involvement at hospitals with identical competences. With discussions on the topic emerging at the same time, the question is, what factors contributed to this development or hampered it in other countries?
Theory and Methodology
As laws (not only) regarding patient involvement are passed in parliament, this is the arena in focus of this study. The aim of the theoretical part, then, is to some extent to guide the search for factors of influence. It is mainly comprised of two components: First, a variant of the ideational approaches in order to answer the question whether
or not the path hitherto pursued still gives satisfactory answers to the perceived problems and where new ideas stem from. The second component is the ‘actorcentred institutionalism’, which is employed in order to bring in institutional path dependency as well as actors’ preferences, interests, powers, and relations between them. Both parts can be understood to contribute to an ideal-typical sequentialmodel of policy processes.
The study has an exploratory, qualitative, and comparative case study design.
In order not to fall for any random factor that only appears to have influenced the policy process, two additional countries were sought that match the English and Dutch healthcare system well, namely, Sweden and Germany. Next to academicliterature, green and white papers, legal texts and regulations, expert interviews, and parliamentary minutes comprised the main sources. The categories found were based upon single codes, which were derived by selective and open coding.
Results
In summary, all four countries have developed their own particular ways of patient involvement, which do not converge. The countries can be categorised as having their focus on involvement at the provision level (England and the Netherlands) or at the policy level (Germany and Sweden). Each case has followed its highly individual path with mostly politicians as the main drivers for legislative changes. Their main motives range from more democratisation, through the adaptation of sickness funds to a system of marketised healthcare insurance, and more independence and accountability of hospitals to sticking to self-governance in social insurances as the main mode of involvement. The search for a new leitmotif for the governance of the healthcare sector can be discerned as the common
factor for the Netherlands and England. The analysis shows that more attention should be paid to different stances
among complex actors—such as political parties—and the actors’ perception as a potentially decisive factor in the political process. Eventually, a new model of the policy process can be derived. The analysis resulted in four abstract factors as the main distinguishing points within this process: (a) the framing of the problem at hand; (b) the constellation, context, relation, etc. in the political realm; (c) the relation and influence of other actors as well as; a (d)
the persistence of existing institutions. (aut. ref.)
This study deals with the development of collective patient involvement in the Netherlands, England, Germany, and Sweden. Starting point for this study is on the one hand the theoretical classification of the Dutch and the English healthcare system as completely different regarding funding, organisation, and governance.
On the other hand, this is contrasted by the observation that both countries have legislated a virtually identical form of collective patient involvement at hospitals with identical competences. With discussions on the topic emerging at the same time, the question is, what factors contributed to this development or hampered it in other countries?
Theory and Methodology
As laws (not only) regarding patient involvement are passed in parliament, this is the arena in focus of this study. The aim of the theoretical part, then, is to some extent to guide the search for factors of influence. It is mainly comprised of two components: First, a variant of the ideational approaches in order to answer the question whether
or not the path hitherto pursued still gives satisfactory answers to the perceived problems and where new ideas stem from. The second component is the ‘actorcentred institutionalism’, which is employed in order to bring in institutional path dependency as well as actors’ preferences, interests, powers, and relations between them. Both parts can be understood to contribute to an ideal-typical sequentialmodel of policy processes.
The study has an exploratory, qualitative, and comparative case study design.
In order not to fall for any random factor that only appears to have influenced the policy process, two additional countries were sought that match the English and Dutch healthcare system well, namely, Sweden and Germany. Next to academicliterature, green and white papers, legal texts and regulations, expert interviews, and parliamentary minutes comprised the main sources. The categories found were based upon single codes, which were derived by selective and open coding.
Results
In summary, all four countries have developed their own particular ways of patient involvement, which do not converge. The countries can be categorised as having their focus on involvement at the provision level (England and the Netherlands) or at the policy level (Germany and Sweden). Each case has followed its highly individual path with mostly politicians as the main drivers for legislative changes. Their main motives range from more democratisation, through the adaptation of sickness funds to a system of marketised healthcare insurance, and more independence and accountability of hospitals to sticking to self-governance in social insurances as the main mode of involvement. The search for a new leitmotif for the governance of the healthcare sector can be discerned as the common
factor for the Netherlands and England. The analysis shows that more attention should be paid to different stances
among complex actors—such as political parties—and the actors’ perception as a potentially decisive factor in the political process. Eventually, a new model of the policy process can be derived. The analysis resulted in four abstract factors as the main distinguishing points within this process: (a) the framing of the problem at hand; (b) the constellation, context, relation, etc. in the political realm; (c) the relation and influence of other actors as well as; a (d)
the persistence of existing institutions. (aut. ref.)